Ένας άλλος κήπος καλεί τους επισκέπτες του να γίνουν μέρος του.Ένα εικαστικό περιβάλλον, ένας τόπος συνεύρεσης, ενός εμμενούς πλέον «σκηνικού», που φιλοξενεί τη διαπραγμάτευση σχετικών με τον τίτλο ζητημάτων. Η Αρκαδία ως φαντασιακός εκείνος τόπος της ματαίωσης, που, μεταξύ άλλων,
παραπέμπει στον -επίγειο και ταυτόχρονα μυθικό- παράδεισο, στον κήπο των
ηδονών, στο στοχασμό πάνω στον θάνατο και την αιωνιότητα αλλά και σε ένα
απροσδιόριστο αίσθημα φυγής. Η ομαδική μελέτη/έρευνα και η περιδιάβασή μας πάνω στο έργο του Poussin με τίτλο Et in Arcadia Ego, μας ωθεί να αναρωτηθούμε για θεματικές όπως
φυσικός και τεχνητός παράδεισος, στάση και κίνηση, άνθιση ανθρώπων και
τεχνητά φυτά, θάνατος και αιωνιότητα, ρίζωμα και πέρασμα, συλλογικότητα και
κοινότητα.
Ένας εφήμερος χώρος πύκνωσης και εστίασης, μετακινούμενος και διαφορετικός
κάθε μέρα, που προϋποθέτει συνεργούς.
'Et in Arcadia Ego'
A different garden invites the visitors to be part of it.
An environment, a place for gathering, of an immanent scenery, which hosts the
negotiation of the subject-related issues.
Arcadia as the imaginary place of the frustration, which, among others,
refers to an earthly and at the same time mythical paradise, to a garden of pleasures, to a contemplation on death and eternity but also to
an inexplicable feeling of escapism.
Our group research and study, as well as our stroll through Poussin's painting «Et in Arcadiaego», drove us to consider topics such as natural and artificial
paradise, pause and movement, the flourishing of people and artificial flora, death and eternity, rhizome and passage, and collectivity and community.
An ephemeral place of concentration and focusing, which is mobile and different every day, and also requires accomplices.
